Kafkâ Günlükler

koca yaz bitiverdi işte..
kazak giymeyi özlemiştim ben de zaten. kurs bitti staj bitti.hem artık mustafa amcanın da tadı kalmadı. fena soğuk yaptı hava nitekim.
özledim evimi. dönüş için biletimi aldım bugün. son çayımı içerken gazetesini iade ettiğim çocuğa gülümseyerek teşekkür ettim. farkettim gözlüklerinin altında gülen gözlerini.biraz daha dikkatli bakınca elâ olduklarını da farkettim sonra kendime gelip ne aradığımı bilmeden çantamı karıştırarak kalktım. rüzgar esti ben hırkamı giyerken ve gözlerim yaşardı uzaklaşırken. düşündüm uzun uzun..ne yazık gidiyordum, arkamda bir şehir, şehrin içinde dostlar, bir anne..şehrin içinde yaşanmışlıklar, kahkahalar bırakıyordum. kaçamaklar bırakıyordum caddenin kenarına sanki benim değillermiş gibi. sokak köşelerine bakıyor çizgilerle ilerliyor hep aynı çizgide yürümeye özenerek uçuşan saçlarımı zaptedemezken duvarın üstünde bir çift görüyorum. gayet sürreal sevişirlerken içimden gerçek mutluluklar diliyorum. merdivenlerde çocuğun biri '' aa senin bende fotoğrafların var'' diyerek şaşırıyor. farkında olduğumu söyleyerek devam ediyorum. mustafa amcadayken çekmişti arkadaşımı çekiyorum bahanesi gizli bir edayla. yemiş miydim? tabii ki hayır. umrumda mı? tabii ki hayır.
aslında çok da haksız değildi annem. bazen hatta çoklukla abartıyordum. katı davranıyordum kendime. duygudan eser kalmamış neredeyse. kendimle ilgili hemen her kararım yüzlerce mantık süzgecinden geçiyordu. mutlu muydum?
cevap veremiyorum. sadece spontane günlerden oluşan hayatıma yön bile veremiyorum esasen. en çok sevdiklerimi bile tiksinerek red ediyorum. hiç bir şeyden emin olamamanın duvarına beklentiler adına bir çentik daha..sevilen herşey değişti. kimseler duymadan hem de. dönüşümden öte deyişim o ki ''değişim''. ne yöne bilmeden hem de.